همه ی آنچه که درباره کنجد و کشت آن بدانید!

 ​

نام علمی:

Sesamum indicum

تیره:

Pedaliaceae

کنجد به عنوان اصلی ترین روغن گیاهی شناخته شده است. این امر قطعا به بین النهرین حدود ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد برمی گردد و در زبان اکدی و سومری به نام ایلو (در تامیل واژه کنجد به نام ایلو هم شناخته شده است).

دانه کنجد یکی از اولین محصولات فرآوری شده برای روغن و هم چنین به عنوان یکی از اولین مواد در ادویه جات و فلفل استفاده می شود. ۶۰۰ سال قبل از میلاد، آشوریان از روغن کنجد به عنوان غذا، مرهم و دارو استفاده می کردند که باید آن را غنی می کردند که البته ساختن این مواد بسیار گران بود.

هندوها از آن به عنوان چراغ های نذری استفاده می کنند که به عنوان روغن مقدس در نظر گرفته می شود. کنجد در ایران از حدود ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح محصولی با اهمیت بوده و با کشت آن، این منطقه مرکز عمده‌ی انتشار آن، به عنوان یک گیاه اهلی بوده است.

گیاهشناسی

​

کنجد گیاهی از تیره‌ی کنجدیان، یک ساله گاه چند ساله و ارتفاعش حدود ۱ متر است. طول دوره ی رشد آن بسته به نوع و شرایط محیطی، حدودا بین ۴ تا ۶ ماه است. ساقه ی گیاه کنجد راست و مقطع آن معمولا مربع شکل و گاه مستطیلی، پهن و دارای شیارهای عمودی است و ممکن است صاف، کمی کرک دار یا زیاد کرک دار باشد که مقدار کرک روی ساقه با مقاومت در برابر خشکی مربوط است.

رنگ ساقه از سبز روشن تا ارغوانی متغیر و معمولا سبز تیره است. بر روی ساقه ی اصلی و شاخه های فرعی به وجود می آیند. گیاه کنجد با ساقه ی کوتاه از ارقام زودرس و با ساقه ی بلند از ارقام دیررس است. گیاه کنجد دارای ریشه ی مستقیم، قوی و بسیار توسعه یافته است که به طور متوسط حدود ۱ متر در خاک فرو می رود.

ریشه های فرعی بیشتر در سطح خاک گسترده اند و رشد آن ها معمولا تا هنگام گل کردن ادامه دارد و بعد از آن کم کم متوقف می شود. داشتن گیاه قوی و سالم به رشد خوب ریشه بستگی دارد. مقاومت گیاه کنجد در برابر خشکی ناشی از سیستم گسترده ی ریشه ی آن در خاک است. برگ کنجد در گونه های مختلف و حتی در یک بوته از نظر شکل و اندازه بسیار متنوع است. معمولا برگ های پایین بوته، پهن با حاشیه ی دندانه دار و برگ‌های میانی، نوک تیز و گاهی کمی دندانه دار و برگ‌های بالایی، باریک تر و نوک تیز هستند.

سطح برگ نیز گاهی صاف و گاهی چین خورده و چسبناک و تا حدی کرک دار است و با یک دمبرگ نسبتا بلند به ساقه متصل می شود. آرایش برگ نیز از یک بوته با بوته دیگر متفاوت است و در یکی ممکن است متناوب و در دیگری متقابل باشند و در برخی، برگ های پایین متقابل و برگ‌های بالایی متناوب هستند.

رنگ برگ‌ها سبز تیره و کدر و اغلب کرک دار هستند. طول برگ بین ۳ تا ۱۷ سانتی متر و عرض ۱ تا ۱.۵ و طول دمبرگ بین ۱ تا ۵ سانتی متر است. گل های آن به طور منفرد و گل آذین که از کنار برگ های پایین تر به صورت تکی و در قسمت بالای ساقه و شاخه ها به صورت مجتمع دیده می شوند.

رنگ گل معمولا سفید یا صورتی بسیار کم رنگ است و گاهی ممکن است تیره تر و یا ارغوانی نیز دیده شود و ممکن است سطح داخلی آن خال های قرمز، سیاه یا زرد داشته باشد. گل‌ها صبح زود باز می شوند که ۹۵ درصد بین ۵ تا ۷ صبح است، و بعداز ظهر پژمرده می شوند و اکثر آن ها بین ساعت ۴.۵ تا ۶ بعداز ظهر می ریزند.

برای خواندن ادامه مطلب همه ی آنچه که درباره کنجد و کشت آن بدانید! کلیک کنید.